Volvo: wie is er niet groot mee geworden? In de Goois aandoende omgeving waar ik opgroeide, kon je voor de intrede van de SUV-hype niet bij de hockeyclub komen voorrijden in iets anders dan een Volvo.
Degelijke Zweedse tank
Het begon bij ons met een zilvergrijze 240 GL sedan, die werd vervangen door een blauwgroene 240 GL station met automaat (de Hockeymobiel bij uitstek). Toen dit beestje op zijn laatste kracht reed (door veel stadsverkeer haalde het arme baasje in zijn laatste jaren met kuchen en proesten nog net 130 km/u!), kwam er een 760 GLE voor in de plaats, de auto die veel weg had van de 940 en de eerste 960 die hem opvolgde. Meer tank kon je toen niet op normaal kenteken krijgen. Ook het leven van deze trouwe metgezel was echter eindig. En daar stond hij, onze nieuwe auto, bij de dealer: de Volvo 850 T-5R. Wederom een degelijke Zweedse tank, maar wel eentje met 240 pk.
Opzienbarend
Persoonlijk jeugdsentiment zal ik jullie verder besparen. De eerste 2 jaar van de R (de auto’s gingen lang mee) had ik nog geen rijbewijs, dus kon ik hooguit indrukken opdoen vanaf de passagiersstoel. Toen ik mijn roze papiertje echter in de rechterhand gedrukt kreeg, ging ik mijn eerste kilometers maken in de 850, waarvoor ik mijn eigen 306 XSi af en toe maar wat graag liet staan. Een top van 235 km/u en 0-100 in 7,6 seconden zijn nog steeds best aardige cijfers, maar voor een pantserwagen uit 1995 zelfs opzienbarend te noemen. Ter vergelijking: de vorige generatie BMW’s 330i hebben op papier grofweg dezelfde prestaties. In een rechte lijn was de auto dan ook behoorlijk indrukwekkend. Maar het was vooral de algehele rijervaring.
Alles opgeleukt
Het was best goed toeven in de helaas niet vlageel, maar donkergroen metallic uitgevoerde station. De zwarte, met leer en alcantara beklede stoelen waren vlak en vrij zacht. Zijdelingse steun was er amper. De T-5R had ook nog eens leer op de zitvlakken en alcantara aan de zijkanten, een slechte indeling die werd omgedraaid in de minder op de weg te bewonderen 850R die de T-5R kort voor de intrede van de V70 verving. Het stuur had een dunne rand en was zo overdreven bekrachtigd dat wanneer er een vlieg op zou landen, de auto onmiddellijk een haakse bocht zou maken. Kortom: binnenin was alles opgeleukt, maar Volvo had destijds duidelijk nog geen idee hoe je een sportauto moest maken.
Zenuwslopend
De T-5R was ook niet berekend op de kracht die er losbarstte tussen de voorwielen. Op de snelweg begon het dashboard steevast te trillen door een voor T-5R’s kenmerkend probleem dat te maken had met materiaalkeuze. Hoge snelheden waren gemakkelijk te halen, maar de besturing werd dan een zenuwslopend karwei. De gemoedelijkheid waarmee je hedendaagse auto’s naar of over de 200 km/u jaagt, was bij de Volvo boven de 150 al ver te zoeken. Bij nat of glad wegdek was het helemaal een feest, want bij volgas gaf zelfs de tractiecontrole (die maar tot 20 km/u dienstdeed) niet thuis. Toch had hij nog een grotere ‘charme’.
Verre van vloeiend
Namelijk het bochtenwerk. Dat nam op hoge snelheid bijna clowneske proporties aan. De viertraps automaat kon in geen enkele stand ook maar een beetje afremmen op de motor, dus in de bochten reed je zonder gas als wanneer je normaal gesproken met de koppeling ingetrapt rijdt. Als je hem hard een bocht in smeet, voelde je het totale wagengewicht naar de buitenkant van de bocht geduwd worden (een beter voorbeeld van een voorwielaandrijver met teveel vermogen en een slechte gewichtsverdeling is er niet). Met een flinke dot gas en een ruk aan het stuur ging de auto vervolgens in de gewenste richting. Verre van vloeiend, maar heel vermakelijk.
Ontembaar gevoel
Laat één ding duidelijk zijn: ik was in mijn jonge jaren geen fan van Volvo. De hedendaagse modellen waren aardig en de 240 was voor mij een prachtige karikatuur van het typisch Zweedse streven naar veiligheid, meer niet. Enige uitzondering daarop zijn de T5-R en alle R’s die daarop volgden. De T-5R was zo’n heerlijk lompe druktemaker die totaal niet kon waar hij voor bedoeld was, maar wat kon je er een lol mee beleven. Tegenwoordig heb ik het merk in al zijn charme leren waarderen. Noem het vroeg inzettende ouderdom. Noem het een ontembaar gevoel van jeugdsentiment. Wat het ook is: Volvo heeft, mede dankzij de 850 T-5R, voor altijd een plekje in mijn hart.